Μολονότι μόνον ένας ειδικός μπορεί να κάνει μια έγκυρη διάγνωση, είναι σωστό να αναφέρουμε τα παρακάτω: 

 

   Συνήθως τα άτομα αυτά καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν τους πάει σωστά και αναγνωρίζουν τις φοβίες τους. Αν εντοπίζετε τον εαυτό σας σε κάποια από τις κατηγορίες που αναφέρονται ή αισθάνεστε ότι σας έχει καταβάλει μια οποιοδήποτε φοβία, σας συμβουλεύουμε να δείτε άμεσα κάποιον ειδικό. Είναι δε γεγονός ότι η οικονομική κρίση μας έχει επηρεάσει όλους αλλά δεν πρέπει να αμελούμε την ψυχική μας υγεία και γι’ αυτό το σκοπό υπάρχουν και δωρεάν τηλεφωνικές γραμμές (τις βρίσκει κανείς με λίγο ψάξιμο στο internet) όπου ειδικοί σε ακούν και προτείνουν λύσεις.  

   Επιπροσθέτως, στο forum υπάρχουν χρήσιμα links για να κάνετε μόνοι σας διάφορα ψυχολογικά test σχετικά με το ocd…

 

   Εδώ πρέπει να γίνει μια διευκρίνιση. Υπάρχει η OCPD (Obsessive Compulsive Personality Disorder) και η ΟCD (Obsessive Compulsive Disorder). Φυσικά μπορεί να συνυπάρχουν και τα δύο.

   Στην πρώτη περίπτωση αναφερόμαστε σε απλές μανίες που έχει ένα άτομο και είναι σωστές γι’ αυτό, όπως η τελειομανία ενώ στη δεύτερη γίνεται λόγος για μια σοβαρή διαταραχή ανεπιθύμητων σκέψεων που μπορεί να ξεκινήσει από μια νεύρωση και να καταλήξει σε ψύχωση (επεξήγηση παρακάτω).

   Oι μανίες λοιπόν είναι οι παράλογες, δίχως νόημα συνήθειες όπως η τελειομανία που κάνει τους πάσχοντες να αδυνατούν να ολοκληρώσουν μια εργασία καθώς χάνονται στις λεπτομέρειες, παρόμοια προβλήματα έχουν όταν διαβάζουν ένα βιβλίο αφού χάνουν χρόνο με τις υποσημειώσεις. Είναι κάτι που χρήζει κι αυτό αντιμετώπισης όταν γίνει ενοχλητικό γιατί ναι μεν οι διαταραχές αυτές είναι πιο απλές αλλά υπάρχουν και ακραίες περιπτώσεις όπως η σωματική δυσμορφία (λανθασμένη εικόνα ενός ατόμου σχετικά με το σώμα του), η τριχοτιλομανία (η τάση του να ξεριζώνει τις τρίχες του κάποιος) και άλλες…

 

   Όλοι έχουμε τις φοβίες μας και ορισμένες από αυτές είναι χαραγμένες εκ γενετής στον εγκέφαλό μας όπως η φοβία της μόλυνσης που μας προστατεύει από τα μικρόβια. Όταν όμως το μυαλό "κολλήσει" σε κάποια φοβία τότε αυτή του γίνεται εμμονή και επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητα (νεύρωση) και αν αυτή η διαταραχή δεν καταπολεμηθεί κατάλληλα, τότε το άτομο αρχίζει να έχει παραισθήσεις και να μη μπορεί να ξεχωρίσει τη φαντασία από την πραγματικότητα (ψύχωση)!

 

   Πλέον, η επιστήμη με την τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (ΡΕΤ = Positron Emission Tomography) έχει αποδείξει ότι στον εγκέφαλο του ψυχαναγκαστικού επενεργούν διαφορετικές περιοχές σε σχέση με έναν μη ψυχαναγκαστικό. Η ΡΕΤ εφαρμόζεται σε αρκετά μεγάλα ιατρικά διαγνωστικά κέντρα της χώρας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                           πηγή: Westwood Institute for Anxiety Disorders - http://www.hope4ocd.com/overview.php

 

 

 

   H IΨΔ είναι ύπουλη νόσος γιατί χτυπάει ξαφνικά και πολλές φορές συνοδεύεται από κατάθλιψη. Το χειρότερο είναι ότι δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη και ενώ μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σε μικρή ηλικία, η μη σωστή αντιμετώπισή της την κάνει να επανέλθει δριμύτερη με καταστροφικά αποτελέσματα.
   Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτήν, έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι οι φοβίες τους είναι πραγματικές, ότι τις γεννάει το μυαλό τους άρα εκείνοι ευθύνονται. Το κακό είναι ότι όσο το σκέφτονται τόσο δίνουν έδαφος στην ασθένεια αυτή να τους καταλάβει...
   Αυτό συμβαίνει γιατί όπως είπαμε προηγουμένως, τα εγκεφαλικά κύτταρα-οι νευρώνες, έχουν στις άκρες τους τη μορφή ίνας και μεταξύ τους υπάρχει ένα κενό. Όσο λοιπόν περισσότερο χρησιμοποιούμε ένα νευρώνα (όσο δηλαδή σκεφτόμαστε ένα πρόβλημα) τόσο αυτός αναπτύσσεται και το κενό μεταξύ των κυττάρων αυτών μικραίνει με αποτέλεσμα οι κακές αυτές σκέψεις να είναι πλέον στον «αυτόματο».

   Το ότι μας περνάνε (όπως και σε όλους τους ανθρώπους) διάφορες ιδέες κατά καιρούς δε σημαίνει ότι θέλουμε τις ιδέες αυτές! Δεν έχει σημασία το πως νιώθεις αλλά το τι κάνεις, οι πράξεις σε καθορίζουν! Το πρόβλημα εδώ είναι οι παρορμήσεις της διαταραχής που είναι τόσο επίμονες, έντονες και συχνές ώστε το άτομο που πάσχει να αναρωτιέται αν θα πρέπει τελικά να τις δεχθεί ή να δώσει τέλος με αυτοκαταστροφικό τρόπο όπως η αυτοκτονία!

   Συνήθως οι άνθρωποι με αυτά τα προβλήματα έχουν υψηλά κριτήρια για τον εαυτό τους γι’ αυτό αυτές οι σκέψεις αυτές είναι καταδικαστέες (απορούν ακόμα και πως τους πέρασε από το μυαλό) και συνήθως είναι ιδιαίτερα χαρισματικά άτομα με την τάση να υπεραναλύουν τα πράγματα και αγαπούν ιδιαίτερα την καθαριότητα, την τάξη και τη συμμετρία...

   Στατιστικές έρευνες έχουν δείξει ότι μεσολαβούν περίπου 7 χρόνια μέχρι ένα άτομο να αποφασίσει να ζητήσει βοήθεια. Εφτά χρόνια πόνου και απομόνωσης καθώς ο ψυχαναγκαστικός παγιδεύεται σε έναν φαύλο κύκλο ντροπής και απέχθειας για τις σκέψεις του και ζει με το άγχος μήπως αυτές γίνουν κάποτε πραγματικότητα. Η αμφιβολία και το άγχος είναι τα χαρακτηριστικά της διαταραχής αυτής.

    Είναι γεγονός ότι το ποσοστό του 2% φαίνεται μικρό γιατί τα άτομα που νοσούν ούτε καν γνωρίζουν την ύπαρξη της πάθησής τους, πόσο μάλλον τη θεραπεία της! Ο ψυχαναγκαστικός γνωρίζει κατά βάθος ότι οι σκέψεις που κάνει ή οι καταναγκασμοί είναι αβάσιμοι (π.χ. δεν έχει νόημα να ελέγξουμε ένα διακόπτη 10 φορές) αλλά αν δεν κάνει τις απαραίτητες ενέργειες πιστεύει ότι το άγχος δε θα τον αφήσει να ηρεμήσει. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά από την τρέλα, ο ψυχαναγκαστικός μπορεί να φοβάται ότι θα τρελαθεί αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί γιατί βαθιά μέσα του έχει επίγνωση της κατάστασης αλλά δε μπορεί να αντισταθεί εύκολα.